Bakayım! O Tayland Kralı mı?

Dün biraz miskin galiba birazda pişkin bir şekilde magazin haberlerine, Dünya haberlerine bakıyordum. Bilirsiniz ben Tayland'ı çok severim

( Bilmiyorsanız da öğrendiniz.) Bakıp dururken Tayland haberi dikkatimi çekti ve tıkladım. Tıklar tıklamaz fotoğraflar geldi ve ''' Aboo! O neydi gız?'' dedim. Çünkü şaşırtıcı derece de farklı bir haberle karşılaştırdım. Başlığa göre ülkenin bir kralı var ve tanıdığımız ya da zihnimizde kalıba soktuğumuz hiç bir krala benzemiyordu. Tamamen tüm tabuları yıkacak derecede enteresan bir görünüme sahipti. Almanya'da 'gizli memleketi' olarak isimlendirdiği Münih'te bu kadar rahat giyinmeyi tercih etmesi ve sevgilisi Goi ile bu kadar rahat fotoğraf vermesi de enteresandı.

Üstelik bu ilk değil prens zamanlarda yine bu şekilde objektiflere rahat bir şekilde yakalanmıştı. Yani bu onun giyim tercihiydi.

Her ne kadar ülkesinde halkı tarafından eleştiriye maruz kalsa da ikinci bir defa olduğundan pek takmıyor gibi geldi.

Ne kadar eleştiri alsa da Tayland'da krallarına ayrı bir saygı göstereceklerini düşünüyorum. Çünkü orası Tayland!

Neyse, daha sonra fotoğraflara bakmaya devam ettim ve gördüm ki görevi başındayken bu kral son derece ciddi ve resmi gözüküyordu. Başta ne kadar yadırgasam da en sonunda onu anladım. Kral dahi olsa nasıl mutlu olacağını çok iyi biliyordu. Kendini bir kalıba sokmuyor ve kendini nasıl iyi hissediyorsa düşüncelere aldırış etmeden o şekilde giyiniyordu. Hemde Dünya'nın gözü önünde bu şekilde giyiniyordu. Bir de dönüp kendime. çevreme baktım. Koskoca Kral bile o kadar psikolojik baskının altında kendini mutlu etmeyi bilirken bizler kendimizi her konuda kastıkça kasıyoruz. Sanırım hep kendimiz için değil başkaları için yaşayacağız ve sonunda kendimiz gibi olmadan öleceğiz. Sizi bilmem ama ben kendimi ne kadar güzel mutsuz yaptığımı bu fotoğrafların sonunda çok iyi anladım. Aman laf gelmesin doğru giyineyim, aman söz etmesinler doğru konuşayım, aman kırılmasın içimde tutayım diye diye mutsuzluğun dibini çok güzel gördüm. Yaşlandığım zaman geçmişe dönüp baktığımda -''Aferin Zühal! Keşkelerle şimdi yaşa.'' diyeceğim gibi geliyor. 

 Lafın kısası, bir Kral kadar olamadık be ağabey!