Bu Gün Babacığımın Ölüm Yıl Dönümü

Geçen babamın ziyareti gün batışına denk geldi.Bu güzel güneş batışını çekmiştim.Bu gün bu posta en uygun bu fotoğraf olur diye düşündüm.

Bu yazıyı dün gece tam 00.00'da yazmaya başladım fakat planladığım için bu saatte yayınlandı.Bu yıl ilk defa acı dolu bir yazı yazmayacağım ve ilk defa bu gün huzursuz olmadan,ağlamadan bir gün geçireceğim.Ağustosun 26'sından bu yana yani babamın hastaneye yatma yıl dönümünden itibaren kendimle sürekli tartışıyorum.Babam beni üzgün mü görmek ister yoksa mutlu mu?Neden üzülüp onu yattığı yerde rahatsız edeyim ki?Ağlama krizlerine girdiğimde,bayıldığımda ya da günlerce kötü ruh haliyle dolaştığımda babam geri mi gelecek?-Hayır.Birde insanlar unutulduklarında ölürmüş derler.Ben babamı 365 günün her salisesi hatırladığıma göre o aslında hala yaşıyor olmuyor mu?Ailemle birlikte güzel anılarımızdan bahsedip,arkasından dualar okuyup,kabrini ziyaret edip,onun özel bütün günlerini sanki o varmışçasına kutlamıyor muyuz?Aslında sadece varlığı yok,manevi olarak o hala bu evde yaşıyor.Mesela;hala sanki o yaşıyormuş gibi onun istediği ya da istemediği şeyleri aynen devam ettiriyoruz ya da hala bir parçası bir yerler de bıraktığı gibi duruyor.Bunlar onun hala yaşadığının ispatı değil mi?Böyle böyle düşünerek kendimle güzelce tartıştım ve sonuç olarak ben bu yıl üzülmeme kararı aldım.Zaten ALLAH'a inancım varken doğum kadar ölümünde doğal olduğunu bilmemem aptallık olur.Elbet hepimiz bir gün gideceğiz.Önemli olan kalanın asla unutmaması her daim güzel anması.Ben bu yıl dönümünde bol bol dua etmek,eski güzel anılarımızı düşünüp hafifçe gülümsemek ve babamla nasıl gurur duyduğumu anımsamak istiyorum.Ben gelecekte de şimdi ki gibi doğru bir insan olup babama layık bir evlat olmak istiyorum.Aslında ben yanımdakilerin değerini bilerek yarına umutla bakmak istiyorum.

''Önce ALLAH rızası için,sonra babam için Bir Fatiha Üç İhlas okursanız çok mutlu olurum.''

Sağlıcakla kalın.