İçimde Bitmeyen Kaybetme Korkum #2

Bir kaç gündür blogumla hiç uğraşmıyorum fark etmişsinizdir.Günde 3 defa yazı yazdığım bile olmuştu oysa ki.Bir kaç gündür kalbim bir tuhaf atıyor.Aslında geçen yıl temmuz ayında bununla ilgili bir yazı yazmışım.( Hatırlamıyorum bile) Bunun bu yıl vol 2 sini yaşadım.

Neyse konumuza geçelim;

Geçen pazar teyzem birden program yaptı. Ani programlarıyla meşhurdur kendisi benim cinnet sebebimdir.Neyse bu programın içerisine annemi de soktu.Bende yıllardır birbirimizden ayrı bir günümüz olmadığından biraz ayrı kalmanın iyi olacağını düşündüm ve -''Git git.'' dedim.Evet doğru okudunuz ben dedim.Demez olaydım bir hafta boyunca kendi kendime hezeyanlar yaşadım gece yattığımda acayip kötü ve saçma fikirler kurdum ,gizli gizli ağladım bir şey yapmak istemedim.Neyse ki annem gitti dönmek üzere.O kafamda kurduğum şeylerin hiç biri olmadı,ayrıca tuhaf ama bende çok rahat oldum.Korkmadım tek başıma kalabildim.(''-25 yaşında kız höh!'' demeyin yaşadığım şeyler var) Bu sizler için küçük benim için büyük bir adım oldu.Bu konuda eğer bir iki kez daha anneme sorun çıkarmazsam yeneceğimi düşünüyorum.Psikolojik desteği yarıda bıraktığım için pişmanım ama sanırım bu şekilde kendi kendimi tedavi edebilirim.Asla çabalamayı bırakmayacağım.Bir gün tamamen ruhumun yaralarının iyileşeceğini düşünüyorum.En azından son bir yıldır kabuk bağladığını hissedebiliyorum.