Evde Yalnız Kalma Korkumu Yendim

Bu yazı renklitirtil bloguna aittir ve kullanılması kesinlikle yasaktır.

10 yıl öncesine kadar evde günlerce tek başıma kalır hatta yiyecek partisi yapardım. Keşke annemler bir yerlere gitse de mısır patlatıp televizyon ışığına film izlesem diye gözetlerdim. O zamanlar tabii benim ruhum ve kalbim tam olduğu için tek derdim derslerimdi. 

10 yıl önce o gece yani miladım olduğu geceden sonra büyük problemler yaşadım. Buna bir bütün olarak ruh bozukluğu diyelim ya da ruhum hastalandı diyelim. O geceden sonra tam 4 yıl boyunca ruhumu düzeltmek için ilaç içtim. Baktım ilaçlar beni kötü yapıyor bir gün kendi kendime bırakıp kendi yaralarımı sarmaya başladım. Kendimle konuşmaya başlayıp kendimi teskin ettikten sonra bir çok şeyi aşmaya başladım. Mesela tek başıma uyuyamıyordum, uyumaya başladım. Gece tuvalete tek gidemiyordum, gitmeye başladım. Karanlıkta uyuyamıyordum, uyumaya başladım. Geceler çığlık atıyordum, rahat ve güvenli bir uyku uyumaya başladım. Diğer sorunlara nazaran bu sorunlar daha yüksekti ve bu sorunlarımı tek tek çözdüm. Fakat akşam tek başıma evde kalamama problemim 10 yıl boyunca devam etti. Benim yüzümden annem ve kardeşim akşam kalması gereken yerlerde kalamadı. Benim olmadığım bir zaman diliminde şehir değiştiremediler. Bir nevi bana göre onlara bu konuda kambur oldum.

Geçen cumartesi günü anneannem hastalanınca annem anneanneme gitmek zorunda kaldı. Fakat benim tatlı muhabbet kuşum yumurtlama döneminde olduğu için ve eşi olmadığı için kalmak zorunda kaldım. Birde kardeşim evde olduğu için annemin gitmesi beni hiç tedirgin etmedi. Yalnız bilmediğim bir şey vardı onu da akşam saatlerinde öğrendim. Kardeşim çalıştığı yerle ilgili bir projeye katılmış ve geceyi başka yerde geçirmesi gerekti. Bana mesaj attıktan sonra bir süre atak gibi bir kaygı yaşadım. Fakat biraz nefes alıp onu işinden etmemek için evde yalnız kaldığımı söylememe kararı aldım. Artık evde yalnızdım ve içimi büyük korku kaplamıştı. 

Öncelikle bu konuyu düşünmeme kararı aldım. Sonra laptopumu salona taşıdım. Kapıları sıkı sıkıya kapatıp hem televizyonu hem bilgisayarımı açtım. Fakat bunlar beni kesmedi. Bende çay iç geçer mantığı ile kendime çay demleyip makinede ses olsun diye çamaşır yıkatmaya başladım. O akşam 3 defa makinede çamaşır yıkattım. Çay içip biraz bloguma yazıp yazıp dizi izledim. Gece 12'den sonra o korku daha baskın hale geldi. Kardeşimi aradım meşgule aldı biraz mesajlaştık ve söylemediğim için bana kızdı. Zaman geçtikçe aslında benim bu korkumu yenmem için bir fırsat olduğunu düşündüm ve daha güçlü olmak istedim. Normalde 23.50'de dişlerimi fırçalayıp yatarım ama o gece 02'ye kadar oturdum. Bünyem alışkın olmadığı için gözlerim kapanmaya başladı. Tüm kapıları camları iki defa kontrol ettikten sonra salonun kapısı kapatıp salon girişli odamın kapısını açıp yattım. Salonda muhabbet kuşu olduğu için sonuçta bir can düşüncesi ile ondan güç almak istedim. 

Yatağa yattıktan sonra tüm güzel duygularım ile bir çok dua okuyup hiç bir şey düşünmeden yattım. Zaten uyku tamamen geldiği için biraz uyumuşum. 03.50 gibi birden uyandım. Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki boğazımda hissediyordum. Uyur uyanık bir şekilde korkmuşum gibi oldu. Bir süre bomboş baktıktan sonra baş ucumda ki telefonumdan kimlerin uyanık olduğunu düşünmüşsem mesaj attım. Fakat kalbim normal atışma geçtikten sonra tüm mesajları geri çektim. Çünkü bu benim üstesinden geleceğim bir şeydi ve birileri yardım ederse bunu aşamazdım. 10 dakika kadar oturduktan sonra geri yattım. Uyandığımda saat 8 ve kardeşim uyandın mı diye arıyordu. Çocuk erkenden kalmış ve beni evde yalnız diye eve gelmişti. Keşke söylemeseydim diye düşündüm ama geç kaldım galiba. 

Böylece bu korkumu da yenmiş oldum. Yenmem gereken daha çok şey var ama bir adım daha atmak beni çok mutlu etti. Bence korkularımızın üzerine gidersek bunu yenebiliriz. Eğer harekete geçmezsek de bu korkular bizi yer bitirir. Bu yüzden güçlü olmalı ve her şeyin üstesinden gelmek için çabalamalıyız. Yoksa kendi dünyamızda yok olup gideriz.