Başlıktan da anlaşılacağı gibi kendimi zamanla ötekileştirmişim.
Bu yazımı günlük gibi yazmak istiyorum. Yarı yıl tatili gelir gelmez şehir dışındaki akrabalarımda yıllık ziyaretlerini gerçekleştirmek için misafirliğe geldiler. Bu yıl bir değişiklik oldu. Diğer akrabalar ile evde buluşma düzenlediler. Aslında küçükken evlerinde kaldığım, sevdiğim ve sıcak olduğum insanlardı. Yaşım ve yaşadıklarım yüzünden mi bilmem kendimi ortamdan soyutlanmış ve etrafı duvarlarla örülü bir insan gibi hissettim. Onlar gülerken, eğlenirken ben ne gülecek bir an yakalayabildim, ne konuşacak bir şey bulabildim. Bu yüzden her seferinde kendimi mutfağa atmak istedim. Ben nasıl bu duruma geldim, nasıl oldum bilmiyorum ama kendimi çok garip hissettim.
Büyük teyzem; -''Kendimin, benliğimin nereye ait olduğumu düşünürüm ve ait olduğum yeri bulamam.'' derdi. Bende nereye ait olduğumu bulamadım. O günden bu güne düşünüyorum! ''Beni böyle yapan neydi? Neden böyle oldum? Neden insanlardan uzaklaştım?'' Bu soruların cevabını tam olarak bulamasam da güvensizlik yüzünden olduğunu fark ettim. Çevremde ki insanlardan kendimi soyutlamamın sebebi başka bir şey olamazdı. Neden insanlar menfaatsiz iş yapmaz oldu acaba? Acaba neden insanlar yüzümüze gülerken arkamızdan konuşmaya başladı? Bunları ciddi anlamda merak ediyorum. Ya ben küçükken çok saftım farkında değildim kötülüğün, ya da zaman ilerledikçe çağ değiştikçe bu kadar kötü oldu insanlar. Çevremde sırtımı yaslayabileceğim kimsenin olmadığını fark etmem beni çok derinden etkiledi. Benim içine kapanmamın sebebinin en yakınlarım olduğunu anlamam, hep üzerini kapadığım şeylerin üzerini açmam da canımı yakmadı değil. Yine de şükrediyorum, bu yaşıma kadar kötü insanlarla karşılaşmadım. Bilmiyorum bu yaştan sonra birilerine güvenebilir miyim ama kendimde fark ettiğim bu eksiklikten kurtulmak istiyorum... Keşke üzerini kapadıklarım hep kapalı kalsaydı... Sanırım ben çok mutsuz bir insanım.
%2B(TRT1).jpg)
18 Yorumlar
Senin gibi hisseden çok fazla insan var ki ben de onlardan biriyim.İnsan tek başına kaldığında bir düşünüyor "Kim var ki yanımda?" ya da "Yanımda olanlar gerçekten de yanımda mı?" Ben de bu sıralar bu iki soruyu kendime sorup duruyorum...Sonra fark ediyorum ki insanları kendimden uzaklaştıran benim-güvensizlik-.Toplu ortamlara girmekten kaçınıyorum çünkü biliyorum ki senin gibi ben de oraya ait olmadığımı hissedeceğim...
YanıtlaSilKendimi tek sanıyordum. Sanırım toplum bizi güvensizliğe itti. :(
SilSanırım hatta eminim sen yalnız değilsin, ben, o ve öbürü, senin gibi çok fazla insan var. Mutlu olmamakta bir başarısızlık değil, ne yapalım hayatta mutsuzlukta var. Biz büyürken bir rüzgar esti ve üstüne pofidik battaniyeler örtüp kapadığımız şeylerin üstü açılıverdi sadece o kadar. Üzülme demiyorum, diyemiyorum. Bu yorumu hem size hem biraz da kendime yazdım galiba O.o
YanıtlaSilYalnız değilmişim evet yalnız olmadığıma sevindim aslında. Üzülmemek elde değil. :(
Silben de senin gibiyim.ama benden küçük bir tavsiye:seni az da olsa mutlu eden en az ikiden fazla uğraş bul arasıra mutlu olursun(ben öyle yaptım)güvensizlik için bir şey diyemeyeceğim çünkü senin gibi güven duyamıyorum ve bunu yok etmek gibi güvenime aykırı bir şey yapamadım :) neyse son olarak hayatta kendini ve sevdiklerini çok yıpratmadan yapabileceğini yap gerisini de Allah'a bırak güzel insan :) kendine dikkat et :)
YanıtlaSilBen tamamen yok ettim sanırım şu an çevremde arkadaşım yok ben terk ettim onları çok sordular cevap vermek istemedim. Aslında hepsi de yaptıkları şeyin farkındaydılar, Özür dileyen de oldu ama iş işten geçti. Ailem haricinde kimseye güvenim yok galiba yıpratmaktan çok uzak kalmayı tercih ediyorum. Tabii bu son deneyimimde benim açımdan üzücü oldu bu da bir gerçek. :) Sende kendine dikkat et yine gel bloguma. :)
SilTabiiki de gelirim ve umarım daha mutlu olur kötü olmayan insanlar :)
SilUmarım. :)
SilBloguna yeni rastladım öncelikle harika blogun var :) yazıyı okuyunca yazmak istedim bu konuda yalnız değilsin hatta duygularıma tercüman olmuşsun :o Bende küçükken gülüp eğlendiğim hatta lütfen bizde kalın dediğim insanlardan kaçar oldum bende mutfağa uçuyorum :D sanırım bu durum şöyle ki aylarca arayıp sormayan, hal hatır sormayan kişiler birden yüzümüze gülmeye başlayınca yada sorular sormaya başlayınca neye uğradığımızı şaşırıyoruz şahsen ben öyleyim :D ayrıca arkadaşlarımdan da uzaklaştım çevremde fazla insan kalmadı bence böyle daha güzel az ve öz insan :) bu durum güven eksikliğinden mi yoksa mutsuzluğumdan mı bilmiyorum. artık kötü bir durum olsada alışkınız zaten ya buda gol değil diyoruz o hale geldik :D (ağlanacak halimize gülüyoruz:D) amaann Allah sağlık,sıhhat,huzur nasip eylesin, kötü insanlardan en çokta kalbi kötü insanlardan korusun :) Bir söz vardı 'Güvenin, kendinize güvenin. Başka çareniz yok çünkü; yaşamınız boyunca sizin yanınızda en güveneceğiniz kişi yine sizsiniz.' Kendine iyi bak tekrar görüşmek üzere! :)
YanıtlaSilÇok güzel yazmışsınız. Samimi gelmiyor insanlar hahay hihi! Geçim derdi bilmem ne derdi diyorlar ya ona da inanmıyorum işten eve gelince beş dakika da mı olsa arayamaz soramaz insan en azından mesaj atar o da yok. Insanlar o kadar çok uzaklaştılar ki birbirlerinden artık özellikle Türkiye'nin batı kısmında hiç kalmadı. Milletin artık ölen akrabasına bile saygısı yok. Adam ölmüş akrabasının ruhu için Kuran okuyacağına bir araya gelmişler dedikodu yapıyorlar. Yok şunun kızı kaçmış, yok şunun oğlunu kızla görmüşler, yok gecekondudan kaç daire düşmüş. Biri Kuran okuyalım dedi artık açtı okuyor dışarı kaçtı insanlar bir amin demekten irindi. Bana çok ürkünç geliyor bu tarz şeyler. Tamamen birbirimizin iyiliğini ölsek bile düşünen yok. Ciddi anlamda garip.
SilBiz ılımlı bakmaya bakalım,biz ufak adımlar atalım ki güzelleşsin etraf. Yenilensin,tazelensin...Belki o zaman insanlar durup bir düşünüp "ya su kişi bana karşı da ona karşı da çok iyi.Bende öyle olabilsem keske" gibi bir anlık da olsa bir düşünceye dalıp küçük bir hareket yapsa o an belki bir insanın güvenini kazanabilir:-) Dediginiz gibi belki çağa uydular belki hepimiz uyduk,ama değişim elimizde...Sağlıcakla kalınız..
YanıtlaSilÇok haklısınız, çok güzel yazmışsınız. Teşekkür ederim. Sizde. :)
SilYazınızı okuyunca gerçekten kendimden bir parça buldum desem inanır mısınız? Ben de kendimi inanılmaz yalnız hissediyorum, eskiden insanları seven ben artık onlara selam bile vermek gelmiyor içimden ama bu hale gelmemin sebebini biliyorum. Çok arkadaş, dost kazığı yedim, onlara çok değer vermiştim, ama karşılığını alamadım maalesef. Bu yüzden artık sütten ağzım yandığı için yoğurdu üfleyerek yiyorum:) Yani artık eskisi gibi insanlarla arkadaş olmaya, onlara değer vermeye çalışmıyorum, gerçekten böyle daha rahatım, evet, kendimi çok yalnız ve depresif hissediyorum ama en iyisinin böyle olduğunu düşünüyorum, çünkü insanları çok kafaya takan ve gerçekten onların yaptıkları yüzünden depresyona giren biriyim. Mesela kpss için gittiğim dershanede sadece derslere odaklanmak istemiştim ve insanlara artık güvenim kalmadığı için onlara sadece hal hatır soruyordum ve daha samimi olmak istemiyordum, zaten onlarla rakip olduğumuz için gerçekten iyi bir arkadaşlık yaşayacağımı düşünmüyordum ve yalnız oturmam ve çok az konuşmam nedeniyle hem sınıfın hem hocaların dikkatini çekmiştim :) Neden böyle sessizsin, çekingen misin, utangaç mısın gibi hem sınıfın hem hocaların soruları karşısında "ben böyleyim" diye cevaplıyordum. Aslında utangaç hiç değilim sadece bana bir şekilde verdiğim değeri vermeyeceklerini bildiğim için uğraşmak istemiyordum ve onlara şöyle demeyi çok isterdim " Sizleri tanımıyorum, insanların hiçbirisine güvenim kalmadı, bilerek insanlardan uzak duruyorum," diye ama böyle cevap veremedim, tabi ki:) Ayrıca bu kadar dikkat etmeme rağmen insanlara karşı kötü bir olay daha yaşadım. Sınıfta yeni tanıştığım ve samimi olmadığım sadece hal hatır sorduğum birisi tanıştıktan birkaç gün sonra ben yazı yazarken geldi ve durup dururken müthiş bir kahkahayla "aman sanki kazanacaksın, sanki birinci olacaksın" demişti, böyle insanlara nasıl değer veririz ki, nasıl arkadaş oluruz, değmez ki, canım sıkılsa da veya kendimi boşlukta ve kötü hissetsem de yalnız kalırım daha iyi:) Çok uzun yazdığım için kusura bakmayın, benimle aynı duyguları yaşayan birisini görünce içimi dökmek istedim, çok teşekkür ederim:) İnşallah ileride iyi insanlarla karşılaşırız:)
YanıtlaSilİnanırım. Bazen en yakınımız bizi anlamazken tanımadığımız insanlarda kendimizi görürüz. O kız kendisi kazanamayacağı için sizi çekememiş pek takılmayın. Cahil cesareti etmiş fazla yüz göz olmaya gerek yok. Zevkle okudum yazınızı ve gerçekten aynı durumdayız. ALLAH sizi de iyi insanlarla karşılaştırsın ve istediğiniz işin sahibi olun. :)
SilAllah razı olsun, hem duanız hem sözleriniz gerçekten çok cesaret verici ve mutluluk verici:) Yazımın uzunluğuna rağmen okuduğunuz ve anında yanıtladığınız için çok çok teşekkür ederim:) Sizin gibi düşünmüştüm ben de o kız için ama insanlarda benim anlayamadığım bir şey var. Mesela beni uzun süre tanısaydı, hakkımda böyle düşünebilirdi veya ben onu üzecek, kızdıracak bir şey yapsaydım öfkeyle, kinle söyleseydi, ha işte o yüzden başıma geldi, bunun nedeni bu derdim, geçerdim, hakettim derdim. Çok canım acımazdı, bir nedeni olduğu için :) İşin tuhafı yeni tanıştığım bir insanın birkaç gün sonra durup dururken bana böyle davranması ne bileyim tuhaf mı saçma mı, gerçekten ağrıma gitti. :) Tabi ki ben de çok iyi bir insanım, melek gibiyim, hiç kötülüğüm yok, hiç gıybet yapmadım veya birisine kinle , öfkeyle davranmadım, birisinin hiç canını acıtmadım diyemem :) Maalesef ben de bunları yaptım ama kötülük yapmak için hep nedenim oldu, bunları yaptığım insanlar beni kızdırdı, bana kötü davrandı falan o zaman yüzlerine veya arkalarından yaptım (maalesef:) İnsanların araları iyiyken ve durup dururken birbirlerine kötülük yapmalarını hiç anlayamayacağım:) Neyse, tekrar çok teşekkür ederim, ben de sizin yazılarınızı çok severek okuyorum, sadece her zaman yorum yazmıyordum, bir de uzun zaman oldu blog okumayalı. ALLAH sizi de her zaman her yerde iyi insanlarla karşılaştırsın, bütün işlerinizi rast getirsin ve istediğiniz mesleğin sahibi olun inşallah, tekrar çok çok teşekkür ederim :)
SilSaçma değil aslında bir önce ki yazınız da rakip olduğunuzu yazmıştınız. Sizi psikolojik olarak yenmeye çalışmış. Karamsar düşünürseniz yani kazanamayacağınızı düşünürseniz onun işine gelirdi. Bu şekilde bir kişinin daha önüne geçmiş olurdu. Güzel sözleriniz ve iyi dilekleriniz için çok teşekkür ederim. :)
SilBen de yazınıza hak veriyorum. Aman böylesi daha iyi, insanlardan uzak durmalıyız, kimseye güven olmaz maalesef:( Ben de izninizle bir olay anlatmak istiyorum, iki tanıdığım kişi vardı, birisi kadındı,genç değildi, orta yaşlıydı ve bekardı. Diğeri ise yaşlı bir erkekti ve evliydi. Ayrıca eşi çok güzeldi ve yaşından çok küçük gösteriyordu. Kırk yıl düşünsem aklıma gelmezdi, çünkü adamın bir terbiyesizliğine şahit olmamıştık ve eşini her zaman sevdiğini, özlediğini belirten bir adamdı. Neyse bu kadınla adam, ofiste çalışıyorlardı. O zamanlar bir arkadaşım vardı, o şahit olmuş, kimseye söylemedik, ondan duymuştum, bir şey için ofise gitmiş, kadın dolaba kitapları yerleştiriyormuş, arkası dönükmüşş, bu yüzden görmemiş. Yaşlı olan adam onun bacaklarına pis bir şekilde bakıyormuş, kadın kitaplarla uğraştığı için ve arkası dönük olduğu için görmemiş tabi, bunu da söylemeyi hiç sevmem, yanlış anlamayın, ama bol pantolon varmış üstünde neyse. Zaten pantolon, etek, elbise, türban, başörtü, çarşaf ne fark eder ki, neyse. O yaşlı adam arkadaşımın ona baktığını fark edince kafasını çevirmiş falan. Sonra bana anlatınca inanamadım, hatta o kadar safım ki belki o an dalgınlığına gelmiştir belki, yoksa kötü bir şekilde bakmamıştır falan dedim ama arkadaşım bakışlarının normal olmadığını , gerçekten göz tacizi olduğunu söylemişti. Ben çok üzüldüm tabi ki, bu olaydan aylar sonra ofiste çalışan kadın evlendi, emin değilim ama büyük ihtimal ofiste çalışan evli erkekte onun düğününe kesin gitmiştir diye tahmin ediyorum. Ayrıca uzun zaman önce sosyal medya hesabında yenii evlenen kadının bir fotoğrafını görmüştüm, fotoğrafta yenii evlenen kadın ve adam vardı, masada oturuyorlardı, kendi evleriydiii, bir de ne göreyim, masada başka sandalyelerde yaşlı adam ve eşi oturuyordu, çok güzel hazırlanmış bir yemek masası, yenii evli çift ve ofis arkadaşı olan yaşlı adam ve eşi. İçim acıdı, o an dedim, kendime, bir kez daha, kimseye güvenme diye. Yenii evlenen çift ve yaşlı adamın eşi bu olayı bilselerdi, acaba ne olurdu diye de düşündüm. Kısacası dünya kötü bir yer.
YanıtlaSilGerçekten çok kötüymüş kanım dondu okurken. Kadın için üzüldüm, inşallah iletişimi keserler o adamla. Bu Dünya hayvanlar, çocuklar ve kadınlar için çok kötü bir yer. :(
Sil✿Lütfen hiç bir sitenin linkini ve blogunuzun linkini paylaşmayınız.
DİKKAT !!! (BLOG LİNKİNİ PAYLAŞANLARIN YORUMLARINI YAYINLAMIYORUM)
✿TARTIŞMA YARATACAK CÜMLELERDEN KAÇININIZ, saygı ve sevgi çerçevesinde yorum yapmaya özen gösterelim.
✿LİNK, SİYASİ, SPOİLER, ÖTEKİLEŞTİRME ve TARTIŞMA yaratacak cümleleri yayınlamıyorum. :]
Yorum sahibinin yaptığı yorumun blog ve blog yöneticisi ile ilgisi yoktur. Sorumluluk yorum yapan kişiye aittir.
zhl:)