Hayal Kırıklıgı

Bunca yıl hep gamsız sorumsuz çevremde bir olay oldugunda duyarsız kalabilen ve bu şekilde yaşayabilen bir insandım..Babamı kaybedince aslında büyüdügümü farkettim...İçime kapandım dışarı çıkmaz oldum herkesle ilişkimi kestim.Asosyal bir  yaratık olup çıktım...Peki bunun bi nedeni varmıydı niye böyle olmuştum? Bu gün bi kez daha anladım..Aslında herkesin kendini düşündügünü farkettim..Ben okadar salak o kadar ahmak biriyim ki kendimden önce herkesi düşünüyorum, en son kendimi niye bunu yapıyorum bilmiyorum..Safmıyım aptalmıyım?Bir insan dostunu  kötü gününde  anlıyormuş..İnsanlar   babam öldügünde sadece üzüldüler vah vah ah ah dediler ama biride çıkıp  ALLAH kahretsin demedi ki nasılsın  ne düşünüyorsun noluyor hayatında ...Niye hiç bi dostum bunu
 sormadı..Niye biride çıkıp benim onların kötü

zamanında oldugum gibi   kanadının altına almadı korumadı..Sadece bir nasılsın zor mu..Yalancıktan bari bi sms atmak 1 saniye bile almazdı...Ben çok yalnızım blogcum boguluyor gibiyim bazen...Derdimi paylaşcak kimsem yok sürekli neşeli kız  oyunu oynamakta sıktı..İnsanların beni kullanmasından bıktım biri der  şu işim var  o yüzden arar ötekinin sms için lirası yoktur ondan arar  digerinin  anlamadıgı birşey olmuştur aöfle ilgili ondan arar..Bugünde herkese mesaj atıyorum bak bu olmuş  haberin olsun diye gelen msjlara bak 3 gün oldu senin haberin yok  mu?Naparsın böyle arkadaşı..Çok kırıldım be blogcum..Hiç kimseye güvenmiyorum güvenim kalmadı sonunda yok ettiler hepsini..Sanırım ben bu hayatta hep yalnız kalıp yalnız yaşlanıp yalnız ölcem...Artık hiç bi umudum yok ne koca bulurum ben bu saftirik halimle ne de dost bulurum..Anca kendimi  kullandırır dururum...İyi geceler blogcum sabırla okudugun için teşekkürler çok dolmuştum  bi kaç senedir bir yere  yazmasan ya da birine anlatmasam çatlıcaktım artık..




Günün Sözü:
Düşünmekten utanmıyorsan, söylemekten de utanma... Montaigne